بود

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

بعد از مدت ها روزنوشت

1

دیروز یه خانومه دوبار اومد تا لیوان ابشو تو سطل کوچیک کنار میز ماخالی کنه و هر دوبار وقتی دید ما داریم تو تخم چشماش نگاه میکنیم یه ذره دودل شد و بعد منصرف! یعنی میخوام بگم یجوری مردم بی مسئولیت و بی رحم شدن در قبال دیگران که مثل اینایی کوچه یه طرفه خلاف میان تو تخم چشات زل میزنن و منتظرن تو از سر راهشون بری عقب! و میدونید این خیلی بده.. خیلی!

 

2

من نمیدونم کدوم پیج های اب دوغ خیاری یا افکار روشن فکریه! جدید به یه سریا گفته میتونن در قالب رک بودن انواع قضاوت وبرچسب رو به افراد دیگه داشته باشن اونم وقتی کسی ازشون نخواسته؟ اصلا کی به اینا توهم اینو داده که اینا در حدی هستن که بخوان زندگی و افکار یه نفر دیگه رو تحلیل کنن؟ بچه جان تو نهایت بتونی بگی بنظر من بهتره اینجوری فکر کرد تازه اونم اگر ازت نخواستن و میگی باید منتظر "کسی نظر شما رو نخواست" هم باشی‌.

رک بودن یعنی شما در بیان نیاز های شخصیت و انچه برات خط قرمزه ثابت قدم باشی و حریم شخصیتو حفظ کنی! ولی وقتی بر اساس افکار شخصیت خط کش زندگی بقیه میشی اسمش بیشعوریه.

 

3

همسرم عینکشو بعد از سال ها عوض کرد و من دلم میخواست امتیاز تست فریم جدیدشو از دست ندم ولی با اتفاق عجیبی روبه رو شدم..یهو کیفیت همه نوشته ها و تابلوهای توی خونه از ۲۸۰ به ۱۰۸۰ تغییر کرد اصلا این مدت متوجه ضعیف شدن چشمام نشده بودم وازون روز تاحالا دقت کردم چقدر دوربینم تار شده.. حس تباهی دارم خلاصه😁

شاید بعدها به خودتون بگید کاش میدونستم

این چندوقت با اضطراب زیادی دست و پنجه نرم کردم و دو هفته است که جلسات مشاورمو با کلی تاخیر شروع کردم..

ریشه اضطراب هام آینده است و برنامه هایی که نتونستم با سرعتی که میخوام به جایی برسونم..هدف هایی مثل رسوندن کارم به یک نقطه امن شغلی که بتونم بعد از اقدام برای بارداری کارم رو به صورت دیگه ای حفظ کنم و مجبور نشم حرفه ای که براش زحمت کشیدم بزارم کنار و به امید اینکه مدت طولانی بعدش از منفی صفر شروع کنم... شرایط اقتصادی جامعه اضطراب هایی که بخاطر تصور خونه نشینی و مسائل مالی سراغم میومد و...

حالا شاید بگید اینا چه ربطی به ما داره که نوشتی کاش میخوندیم؟

ازینجای داستان!

من از همون قدیم خیلی به اطرافیان نگاه میکردم و زندگی ها وچالش هایی که داشتن رو تحلیل میکردم..

حقیقتا کار خونه هیچوقت تمومی نداره! یه روند فرسایشیه! میگی چرا؟

یه پازل یا دومینو یا حتی ازین سازه های دست ساز درنظر بگیرید که میسازیم.. ما با علم به اینکه قراره بعدش خرابش کنیم میسازیم!

فرقی هم نداره چندسالتون باشه اگر در نزدیکی پایان سازه این سازه رو کسی خراب کنه یا اگر تازه پازل تمام کردید و هنوز به فراغت و حس ارامش بعد از دیدن نتیجه نرسیده باشید و کسی خرابش کنه چه حالی میشید؟

شاید بگید کار خونه فرق داره نه! تفاوتش میزان بالاتر پذیرش و درک اینه در اخر کاریه که باید انجام بشه، حالا خونه داری آشپزی تربیت فرزند و... مسایل این چنینی خانم هارو درنظر بگیرید

همینجا نگه دارید بریم پارت بعدی!

یه خانم که قبلا توی اجتماع بوده ونقشی فارغ از مادر و همسر بودن داشته که براش خروجی تعبیه شده بوده کارهایی که تیک میخوردن و حس خوبی که بعد از اتمام کار میگرفتن، احترام وحس مقبولیت که بخاطر بودن در میون ادم ها داشته و حتی فارغ از همه این ها آخر ماه حقوقی واریز میشده که حس خروجی مقبول داشته!(فارغ ازینکه طبق یه تحقیقات خانم هایی که تو کارشون پیشرفت میکنن وسمت میگیرن گاهی دچار یه حس عذاب وجدان میشن و برای اثبات اینکه بخاطر کار از بچه وهمسر غافل نشدن چندبرابر گذشته کار میکنن و حرکاتی انجام میدن که تا قبل به این اندازه نمیکردن!)

همین خانم بخاطر شرایطی مثل بچه داری و هزینه مهد و... خونه نشین میشه، سیکل فرسایشی کار خونه و همسری که حالا بار مسائل مالی گردنشه و صبح تا شب برای رفاه خانواده در تلاشه!

اما شب چی میشه؟

خانم خسته از سیکل مکرر و فرسایشی و ندیدن خروجی تموم اون سازه هایی که این خانم از صبح ساخته و تموم نشده خراب شده وتکرار شده! حس عدم ارزشمندی و مفید بودن روز... منتظر همسریه تا براش نقش چهل نفر ادمی داشته باشه که قبلا از اجتماع میگرفت، و اقا چطور؟ خسته از کار به امید اینکه همسر قدردان باشه و بزاره ریلکس کنه...

نتیجه؟

تلاش و بحث های مکرر و توی تموم اینا زن اصرار داره که به همسر بگه منو ببین. برام ارزش قائل شو. منم هستم. منم ادمم. منم مثل ادم هایی که بیرون براشون وقت میزاری

و اقا که ناراحته از قدرنشناسی همسری که نمیبینه از صبح تاشب بخاطر اون وبچه هاش زحمت میکشه..

این میشه سیکل معیوبی که من توی اکثر زندگی های دیدم.. تلاش هایی برای دیده شدن که منجر به منم منم های دوطرفه میشه!

علاوه بر اون نود درصد این زن ها ناخوداگاهشون خودشونم باور دارن ادم مصرف گرا و غیر مفیدی هستن که کاری نمیکنن و حتی گاها  به این مضمون شنیدین که کمک همسرشون توی مخارج زندگی نیستن و کاری نمیکنن!

این میشه تلاش های بی فایده برای اثبات کردن همدیگه برای توچشم کردن زحمت ها توی چشم طرف مقابل تازه در قدم های اول مراحل بعد تر و بدترش بماند!

این درحالیه که کافیه از نگاه هم به زندگی نگاه کنیم و بجای تلاش برای ثابت کردن خودت وبه حق بودن خودت مهلت بدید به هم تا همو بهتر درک کنید

 

حرف دهنتو بفهم

اصولا عنوان پست رو به هرکس که بگی بهش برمیخوره! در صورتی که واقعا درک اونچه به طرف مقابلت میگی خیلی توی رابطه مهمه! شما هزاری خوب باش هزاری با معرفت باش وقتی حرفی که از دهنت دراومده مزه مزه نکردی نمیتونی با ببخشید و منظوری نداشتم و تو که میدونی من... اثرشو از بین ببری! و میدونید چیه شما با همون میزانی که تلاش میکنید و وقت میزارید برای فهم حساسیت های طرف مقابلتون و  رعایت حدود حرف های مثلا بی منظورتون رابطه قوی تری خواهید داشت، 

حالا هی بگو من که چیزی نگفتم.. 

هی بگو من انتقاد پذیرم ناراحتی هاتو بگو و فرضا بعدشم عذرخواهی کردید..

بنظرتون تا کی قراره این سیکل معیوبتون رو شخص تاثیرگذار باشه؟

از یه جایی به بعد دیگه گله نمیشنوید هشداری هم در کار نیست! فقط دیگه مثل قبل روتون حساب نمیشه هی ذره ذره توی بخش های کوچیکی که اون شخص شمارو سهیم میدونسته کم میشید، در واقع ترجیح داده نمیشید!😊

و شاید باورتون نشه توی دنیای امروز ما با این شکل ماشینی و زندگی های رباتسک چیزی که دل ادم خوش میکنه، خوشحالش میکنه و قشنگی زندگیش حساب میشه همین خوشی های کوچیکه، همین مکالمه های کوتاه و جذاب، همین روزمرگی های ساده‌ای که میتونه با کارهایی ساده تر ازون بشه دلخوشی بشه لبخند! بنابراین کم شدن ازین کم های آدمهایی که براتون مهمن معنیش میشه این🙂

 

حالا میخوای تلاش کن میخوای با من که چیزی نگفتم ماله بکش به حرفات، به زندگیت، به دوستیات🙂

 

پ.ن:برای اونایی که مهمه و دوست دارن یادبگیرن ارتباط صحیح رو: کتاب مهارت ارتباط بدون خشونت پیشنهاد میشه🙂

خرمالو

بنظرم یکی از قشنگی های پاییز خرمالوا

سال اول ازدواجم عاشق خرمالو شدم.. وقتی اولین بار مادر همسرم اومد خونمون 

دیدم همسرم با یه سبد خرمالو اومد، گفتم چرا خرمالو گرفتی؟ من خرمالو دوست ندارم

گفت مامانم خرمالو دوست داره. گفتم خب پس خوبه،

بعد اونشب به اصرار همسر خرمالو گذاشتم دهنم و حس کردم چقدر این میوه خوشمزست،

هنوزم اولین باری که خرمالو خوردم یادمه ۵ سالم بود..

بابام با اون دوچرخه بزرگش که پشتش به زین تسمه دار داشت اومد مهدکودک دنبالم و منو نشوند جلو دوچرخه.. 

منکه یادم نمیاد ولی بابام بعدها میگفت یبار اون موقع ها بهش گفته بودم:دیگه با دوچرخه نیا دنبالم دوستام باباشون با پیکان میاد دنبالشون..

داشتم میگفت منو نشوند و چشمم افتاد به چندتا پاکت میوه 

پرسیدم این چیه و بابام گفت خرمالوا میخوای ببینی چه مزه ای داره؟

هنوز تصویر اون روز محو پس ذهنم هست، یه خرمالو نصفه دستم بود، بابام پدال میزد به سمت خونه؛

اولین گاز به خرمالو زدم... گس بود! تمام دهنم جمع شد.. هرچی توی دهنم بود تف کردم بیرون.. تصویر پیرزن و پیرمردی که قدم زنان باهم حرف میزدن رو وقتی از کنارشون رد میشدیم؛ یادمه،

و طعم گس دهنم..

 

 

تنزل یا؟

قبلا ها اصلا.. هیچوقت حسرت داشته های احدی رو نمی‌خوردم...

اگر همکلاسی‌هام با گوشی های بزرگ و گوشی تاچشون بهم پز میدادن.. منم گوشی از دور گذشته تاشومو میگرفتم جلوشون و با خودکار و مداد مغزی و انگشت کلیداشو میزدم و میگفتم مال من تاچ تره.. و بهشون میخندیدم.

یا وقتی دبیرستان از روزبه روز یه جفت کفش خریدم ۳۰ تومن و دوستم کفش برند یه تومنی خریده بود با دوستام مسخره بازی راه انداخته بودم و میگفتم جمع کفشای ما یک میلیون سی هزار تومنه!

یا وقتی سمند ما۸ تومن بود و ماشین دوستام مزدا۳ سی میلیونی(گفتن این اعدادم مثل جوکه!) هیچوقت هیچوقت دلم نخواست جای کسی باشم..

حتی یکی دوبار هم برای تغییر ماشین مخالفت کردم چون دایی و خاله هام زندگی معمولی داشتن و نمیخواستم دخترخاله و دایی هام حس کنن من یه تافته جدا بافته ام...

اما چند وقته سر دوتا قضیه حس کردم خیلی عوض شدم

 حالم ازین قضیه بده که چرا اینجوری شدم..

اعتقادتم که میدونم ضعیف شده..

به خودم میگم شاید چون اون روزا تمام اون موارد برام اولویت نبوده ..

 

 

اولیش خرید گوشی بود که لازم داشتم حقیقتا انقدر سر خریدش عذاب وجدان داشتم و این درحدی بود که تا یکماه بعد خریدش هم نمیتونستم لذتشو ببرم:) و خوشحال نبودم.. بعد که دست ملت آیفون های گرون میدیدم به خودم میگفتم چرا باید من انقدر عذاب وجدان میکشیدم و ببین چجوری همه آیفن به دستن(گوشی من آیفن نیست) 

 

امروزم که خریدار اومده بود برای واحد های روبه رویی خونمون که نو سازه همون حس حسرت و غم سراغم اومد و حالم تا یک ساعت بعد اومدن سالن غمگین بود...

بیشتر از همه میدونی چیه ازین حسی که اومده سراغم حالم بده...

به کجا داریم میریم..؟؟

 

 

قشنگ اینه که...

این چندوقت انرژی منفیم زیاد شده و خودم حس میکنم  باید یه تکونی به خودم بدم

چقدر خوبه که ادم انرژی مثبت خوبی داشته باشه.. خیلی وقتا مشتری ها این حسو بهم دارن ولی بعضیا خیلی خوبن...

یه مغازه هست همیشه میریم ازش کفش بگیریم فروشنده اش یه اقای جوون ورزشکار ک به شدت خوش برخورد و محترمه..

امروز رفتیم برا همسر کتونی بگیریم متوجه شدیم گوشه ابروش یه زخم خیلی بد ترمیم شده هست که چندماه پیش نبود.. زخمه معلوم بود خیلی شدید  بوده و نصف ابرو کامل برده

همسرم بهش گفت بلا دور باشه:

گفت: بلا که دوره قطعا خیره همه چی

انقدر ازین جوابش خوشم اومد که با خودم گفتم دمت گرم مرد!

چندوقت پیش داشتم به تفاوت نگاه آدما و زندگیشیون فکر میکردم یه مثال خیلی ساده و دم دستی پیدا کردم

مادر بزرگ پدریم میشه گفت وزنش بالاست چندین ساله عصا به دسته فشار خون داره ولی سال هاست تنها زندگی میکنه و خوب میخوره و حسابی به خوراکش میرسه درعین حال روزانه دو ساعت پیاده روی میکنه که حدود یه ساعت مشخص میره و محاله یه روز جا بندازه..

یه سری بابام بهش گفت مادر زانوت خوبه درد نداری؟ گفت چرا مادر خوب خوبم زانومم گاهی درد داره ولی دردم برای ادم زنده است شکر خدا

ازونور مادر مامانم سالم سالم وزن سبک بدون عصا و هیچی انقدر زندگی به خودش سخت گرفت.. خاله کوچیکم که ازدواج کرد کلا خودشو باخت زانو درد گرفت مراقب خودش نبود زیر بار عصا نمیرفت.. و الان؟ بدون عصا تکون نمیخوره درواقع تکون هم نمیخوره همش دراز کشه فشار خون داره  براش دارو اعصاب میدن و داره الزایمر میگیره‌.

 

 

علی رغم همه اینا کار کردن رو خودت گاهی خیلی سخته...

اما قشنگه که انقدر زندگی زیبا ببینی 

پشت هر زن قویی یه مرد حامی بوده!(اقایون بخوانند)

 

صادقانه به عنوان یه زن بگم: با زن جماعت کار کردن خیلی سخته اما بزارید یه چیزایی رو بهتون بگم..

من از همون زمان مجردی به خانم ها و روابطشون با همسرشون خیلی دقت میکردم..

۱.من زنای زیادی دیدم که قدرت تصمیم گیری و انتخاب برای خودشون در خرید یک جفت کفش هم نداشتن و منتظر بچه هاشون یا دیگرانی بودن که براشون انتخاب کنن و به اتفاق همه این زنا که من دیدم افرادی بودن که بخاطر انتخاباشون در گذشته از طرف همسرشون تحقیر یا شماتت شدن!

۲.من خیلی زنا رو دیدم که دیگه شجاعت پشت فرمون نشستن نداشتن چون بعد از یک تصادف یا مورد اینجوری انقدر سرکوفت شنیدن یا استرس و حس عدم توانایی از همسرشون بهشون تزریق شده که دیگه تا ماشین میبینن دست و پاشونو گم میکنن

۳.یه مشتری داریم که وضع مالی خوبی دارن و معلومه از لحاظ مالی در رفاهه،ولی به شدت حساس و توداره،این خانم اگر در دو جمله اول نتونه منظورشو بهت بفهمونه(مثلا یه شنیون ساده بخواد توضیح بده) سریعا بهم میریزه و دچار تنش عجیبی میشه که حالت لکنت پیدا میکنه, سه چهار سری که برای کار پیشم اومده و طی هر سه چهاربار به صورت غیرمستقیم از سختگیری بی مورد و حساسیت های شوهرش(انگار که ادم خشک و سختگیریه) بهم گفته وکاملا میشه فهمید این اضطرابش زمانی که نمیتونه منظورشو بیان کنه از کجا میاد!

۴.یه مشتری داریم که میاد سالن رس همه رو میکشه سخت گیری بی مورد حساسیت بیجا،  امروز میاد لایت میکنه فرداش مشکی پس فردا رنگ بری و... خلاصه بگم یه دیوانه تمام عیاره، و از بین حرفاش چندباری بیان کرد که همسرش سر موارد خیلی جزئی حساسیت داره و بازخواستش می‌کنه!

 

اینارو گفتم که بگم چقدر ذات خانم ها مهرطلب و حساسه...

و بالعکس زن هایی که با مشکل عدم اعتماد به نفس رو به رو بودن و با محبت همسرشون حس میکنن زیباترین زن دنیان:)

و فکر نکنید یه سری چیزا فانتزی و الکیه و نیازی به بیان و ابراز نیست..

یه سری چیزای کوچیک جون اضافه میشه برای روزای سخت وغمگین..

مثلا خودم بخوام بگم اینکه هنوز برای اینکه شبای سرد زمستون موقع خواب همسرم چک میکرد لباسم پهلوهامو بپوشونه تا یخ نکنم دلم غنج میره:)

واسه همین مورد ساده و کوچیک:)

برای چی زنده اید؟

تو بگو..

به خودت زهر نریز

انسان وقتی صبح با قلبی گرفته بیدار می شود

و مجبور است قبل از این که بخوابد پانزده ساعت وقت کشی کند!

  دیگر آزادی به چه دردش میخورد؟!  

سن عقل ژان پل سارتر

 

+افتادم تو تله کمال گرایی مفرط. وانقدر تنده که باعث کندتر شدن حرکتمم شده.. و انقدر شدیده که فقط همه چیز رو ازار دهنده میکنه و از حالت کمال گرایی موثر و سودمند خارج شده.و به افسردگی منفعل تبدیل شده.. البته که وضعیت مملکت هم بی تاثیر نیست.. دلم میخواد با بی‌خیال با دلخوشی بیشتر زندگی کنم به قولی:

تو بی خودی این قدر به خودت زهر نریز. 

تمام می شوی.

مگر آدمیزاد چیست؟ 

می گویند از سنگ سخت تر است،  اما از گل هم نازک تره. 

تو خودت را کاهیده ای!  

 

کلیدر محمود دولت آبادی