تاسیان،
یعنی آن حس سنگین، آن حس خفگی...
عظمت آن جای خالی که دم غروب سراغ آدم می آید و مثل ابر سیاه احاطه ات میکند..
طوری که دست و دلت به هیچ کاری نمی رود و دوست داری حتی نفس نکشی..
 

 

+منبع..نمیدونم..